Ik leef nog! Na een maand niks van me te laten horen op deze blog, ben ik weer terug met vele verhalen. Wat maak je namelijk veel mee in twee weken als je ouders er zijn! De eerste reden dat ik niet veel had geschreven, was omdat ik veel bezig was met school. Jaja, dat doe ik hier ook nog! Niet veel boeiends voor jullie om te lezen dus, voor mij wel fijn dat het nu af is geschreven en ik het bijna in kan leveren. Nog even wachten op de beoordeling van de stageschool… J

Na die tijd studeren kwam op 13 maart eerst nog Holi Phagwa: een Hindoestaans feest dat hier door bijna iedereen gevierd wordt. Het was ontzettend gezellig met mijn huisgeno(o)tjes, maar ik moest in de middag alweer vertrekken omdat ik mijn ouders op zou halen van het vliegveld. Na veel geschrob (die poeder komt er niet zo makkelijk van af als je zou denken) was ik nog maar voor de helft gekleurd: goed genoeg om mijn ouders op te gaan halen. Toen ik daar was kreeg ik het eerste sms’je: we staan bij de bagageband! Dat gaat snel, dacht ik. Een half uur later kreeg ik weer een sms: we staan nog steeds bij de bagageband… Na een uur gewacht te hebben, zag ik twee bekende gezichten door de deur komen. Ze waren er! Natuurlijk meteen heel veel bijgekletst in de taxi en daarna ook nog bij het restaurant waar we wat gingen eten. Dat vele kletsen is eigenlijk niet gestopt deze twee weken. De volgende dag had ik nog stage, waarbij mijn ouders het laatste uur mee hebben gekeken hoe ik 23 Surinaamse kinders een beetje muziek aan probeer te leren. Dat was hartstikke leuk. Op donderdag gingen we toen op pad voor onze eerste trip: Galibi. Eerst een tussenstop gemaakt bij Frans-Guyana, waar we een oude gevangenis hebben bezocht waar ontzettend veel mannen opgesloten zijn geweest en de verschrikkelijkste straffen hebben gekregen (het meest mensvriendelijk was de guillotine). Vervolgens door met de boot naar Galibi. Bij de foto’s kan je een beetje een beeld krijgen hoe dat er allemaal uit zag. Daar hebben we in de avond, onder een heldere sterrenhemel, zeeschildpadden gezien die eitjes aan het leggen waren. Het waren er heel veel! Het was een heel bijzondere avond. De volgende dag nog even gezwommen en vervolgens weer naar huis toe. In de avond lekker uit eten geweest, maar daarna snel weer inpakken voor de volgende trip: Coesewijne kanotocht!

Op zaterdagochtend stonden we er klaar voor. Eerst met de auto een stuk rijden, waar we na een tijdje achter op de truck mochten en met een rotvaart door de savanne reden. Vervolgens hebben we ongeveer 10 minuten in de kano gezeten. Toen zei de gids: ‘we zijn er, hier gaan we overnachten!’ We keken naar de plek en zagen ongeveer 4 palen staan. Dat was het. We hebben toen ons hele kamp zelf opgezet: een vuurtje gemaakt, een plek voor de hangmatten gemaakt die sterk genoeg was om 5 mensen te houden et cetera. In de avond, toen het pikkedonker was, zijn Eline en ik nog met de gids het water opgegaan om beestjes te spotten. Niks gezien, maar wel een heel vette ervaring!

De volgende dag hebben we een uur of 4/5 in de kano in de regen gezeten. Helemaal niet koud, maar we waren wel blij dat we uiteindelijk bij het eindpunt aan waren gekomen. Na die trips lekker snel het bed in (na onze buikjes gevuld waren met roti) om vervolgens weer 3 dagen stage te lopen. 1 middag heb ik toen met mijn ouders dolfijnen proberen te spotten, maar dat werkte niet zo goed. We hadden daarna ook nog Braamspunt: een plek waar ook zeeschildpadden zaten. We hebben genoten van een heerlijke zonsondergang en hebben daarna eindeloos gewacht op uiteindelijk één zeeschildpad.

Op donderdag stond ik weer bij mijn ouders voor om op de volgende en laatste trip te gaan: 4 dagen naar Boto-Pasi. We hebben toen eerst een heel lange heenweg gehad, maar we hadden gelukkig genoeg te zien op de boot. Uiteindelijk kwamen we aan. Ook in de foto’s kan je weer zien hoe prachtig mooi we zaten. Na de aankomstdag zijn we naar een waterval gegaan waar ik nog vanaf gegleden ben (dat was de bedoeling!). Aangezien het water heel hoog stond, was de stroming heel heftig, dus nadat ik met allemaal butsen uit het water kwam heeft onze gids maar gezegd dat er niemand meer van de ‘glijbaan’ moest. De dag erna hebben we nog een wandeling gemaakt tussen verschillende dorpen en nog wat gezwommen in de Suriname rivier. Elke avond hebben we eerst lekker gegeten, daarna heel veel gekaart (en heel veel gelachen daarbij) en daarna hebben we de ongelooflijk mooie sterrenhemel bekeken. We hebben ontelbaar veel vallende sterren gezien: zelfs een die in tweeën barstte terwijl we er naar keken!

Je hoort het al: ik heb het hier verschrikkelijk slecht. Gisteravond heb ik afscheid genomen van mijn ouders en ze zitten nu in het vliegtuig naar huis. Ik zie ze over een maand weer, dus dat is uit te houden. 26 april ben ik weer in Nederland, dus nu nog maar een maand volop genieten van alle ervaringen hier!