Nu ik iedereen die ik ken heb gezegd dat ik een blog bij zou gaan houden, moet ik dat dan maar echt gaan doen. Bij deze dan: blogbericht nummer 1! Ik heb al allemaal tips gelezen over hoe je de beste blog ooit kan schrijven. Een van die tips is dat je vooral moet oefenen met schrijven. Ik ga er nu dan ook vanuit dat mijn laatste bericht aan het einde van mijn reis veel en veel beter is dan dit eerste bericht. Of niet, zien we dan wel weer: dat duurt toch nog wel even. Sowieso nog 3 maanden.

Op mijn computer staat een klok die aan het aftellen is naar het moment dat het vliegtuig naar Suriname vertrekt. Dat is over 19 dagen. Super spannend! In 2016 leek het allemaal nog zo ver weg: "ah joh, dat is volgend jaar pas, komt dan wel." Maar nu is het over een paar dagen al zo ver. Best een gek idee. Het moment dat ik 'voor de leuk' aan Eline voorstelde dat ze mee moest gaan naar Suriname is al een tijd geleden. Gelukkig nam ze dit serieus, want we gaan nu samen een ontzettend bijzondere periode meemaken.

De vliegtickets waren in oktober al geboekt. Eline en ik hebben het eigenlijk altijd te gezellig als we bij elkaar zijn, daarom duurt het erg lang voordat we gaan doen wat we gepland hadden. Nadat we dus uitgebreid hadden bijgekletst gingen we zoeken naar vliegtickets. Toen we die uiteindelijk hadden gevonden, moesten we ze ook nog betalen (natuurlijk). Het probleem was alleen dat we allebei niet genoeg op onze rekening hadden staan. Zoals je kan zien, is het treffen van voorbereidingen ook een kwaliteit van ons. Eline kon niet snel geld overmaken van haar spaarrekening naar haar gewone omdat het weekend was, dus moest ik dat doen. Ik had alleen geen apparaat om over te maken bij me (zo goed voorbereid), dus bedachten we dat we maar een lunch gingen halen. Eten vinden we namelijk ook erg belangrijk: op een lege maag kan je immers niet nadenken. Eenmaal op weg naar de supermarkt kwamen we ineens een bank tegen. Geweldig! Daar konden we misschien het apparaat om over te maken lenen! Dit hebben we netjes gevraagd en: Nee. Dat kon niet. Wat wel kon was de tickets kopen via de computer daar, omdat daar wel zo'n apparaat naast lag.

En eindelijk was het dan zo ver: Eline en ik hadden tickets geboekt naar Paramaribo, Suriname!

Nu konden we rustig aan lunchen en op zoek naar een huis daar. Zoals echte juffen doen, hadden we een lijstje gemaakt met wat wij echt belangrijk vonden om te hebben bij/in een huis. Deze dingen gaven wij daarna ook nog sterretjes om aan te geven hoe belangrijk ze waren in vergelijking met de andere belangrijke dingen. Kan je me nog volgen? Wij vonden dit systeem in ieder geval erg handig.

Gelukkig heeft mijn moeder allemaal contacten in Paramaribo (thanks mam!) dus konden we via een betrouwbare site gaan zoeken naar huizen. Studentenhuizen heb je genoeg in Paramaribo. De Prinsessestraat (ja, zonder 'n', oude spelling) is een bekende studentenstraat en wordt ook als een veilige plek gezien in Paramaribo. Omdat het ook nog eens centraal ligt, wilden wij daar in de buurt een huis zoeken. Wat ook belangrijk is en waar we erg op hebben gelet, is dat er genoeg beveiliging in en rondom het huis is. Dit kan zijn: dievenijzers, hekwerk, camera's, et cetera. Paramaribo is leuk en spannend om heen te gaan, maar je moet wel voorzichtig blijven. Uiteindelijk hebben we dan ons ideale huis gevonden op een zijstraat van de Prinsessestraat: een mooi huis op de Schietbaanweg.

Na de tickets en het huis moesten de andere voorbereidingen ook nog: inentingen, visumaanvraag, inkopen... Al met al genoeg redenen om onder het genot van een lunch weer verder te praten over onze voorbereidingsplannen. Misschien kan je het al raden: hier is niet veel van terecht gekomen. De lunch was erg lekker en we kregen warme chocomel (die we nu nog moeten drinken omdat het zo koud is hier, maar waar we de volgende 3 maanden niet aan moeten denken omdat het dan veeeeel te warm is) , maar een heel schema is er niet uitgekomen. Is niet erg, we zitten gewoon alvast in de Surinaamse flow. Geen zorgen verder, het komt allemaal op tijd goed.

Dan zijn we nu aan het einde gekomen van mijn eerste blog die wellicht iets te lang is geworden, omdat ik te veel wilde vertellen. Leer ik vast ook nog wel door meer berichten te schrijven :-).

Ik kan niet wachten om te gaan!